Λέει ο Μπαμπινιώτης: 


Κάθε πράξη επικοινωνίας μας με τους άλλους ,από την πιο στοιχειώδη (την αγορά μιας  εφημερίδας λ.χ. στο περίπτερο) ως την πιο απαιτητική επικοινωνία (την ποίηση, που δεν είναι παρά μια απόπειρα συναντήσεως με τον άλλο, μια ανιδιοτελής προσφορά από το καλύτερο και γνησιότερο κομμάτι του εαυτού μας)-  είναι αναγκαστικά και πάνω απ΄όλα γλώσσα, γλωσσική επικοινωνία ή μ’ έναν πιο τεχνικό όρο, είναι πράξη ομιλίας.
Γλώσσα λοιπόν και γλωσσική επικοινωνία είναι λέξεις και νοήματα μαζί, σημαίνοντα και σημαινόμενα -oratio και ratio- ο λόγος που αποβλέπει σε πράξεις. Επικοινωνούμε γλωσσικά με τον άλλο, μιλάμε, για να συναντηθούμε μαζί του.

Λέει ο Ρίτσος:

Η κάθε λέξη είναι μια έξοδος
για μια συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,
και τότε είναι μια λέξη αληθινή, σαν επιμένει στη συνάντηση.

Αυτή η κοινωνική έννοια τού λόγου, η συντροφικότητα τής ομιλίας….

Στις μέρες μας, που η κοινωνία θέριεψε -με τη μεταφορική αλλά και την κυριολεκτική σημασία τής λέξης- τόσο που να χάσουν τα μέλη της τη μεταξύ τους επικοινωνία και να κινδυνεύει τελικά η ίδια να διαμελιστεί και ν΄απομείνει … α-κοινώνητη, στις μέρες μας λοιπόν, η σωστή και μεστή μεταξύ μας γλωσσική επικοινωνία αποκτά καίρια σημασία. 

Ευχαριστώ την Μπ. Π.