Το πιο σημαντικό κεφάλαιο όσον αφορά στη σχέση καρκίνου και διατροφής αποτελεί το λίπος. Σύμφωνα με επιδημιολογικά δεδομένα, το κορεσμένο λίπος (τρόφιμα ζωϊκής προέλευσης) στη διατροφή σε συνδυασμό με αυξημένη πρόσληψη θερμίδων συμβάλλει στην ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων και κυρίως στους καρκίνους του μαστού, του παχέος εντέρου και του προστάτη.
Αντιθέτως, προστατευτική δράση φαίνεται να έχουν οι φυτικές ίνες (σιτάρι, δημητριακά), καθώς και οι αντιοξειδωτικές ουσίες των λαχανικών και των φρούτων (β- καρωτίνες, βιταμίνες E,C και σελήνιο), και πιο συγκεκριμένα, η σόγια (φυτοστερόλες και ισοφλαβόνες), το σκόρδο, τα σταφύλια, το πράσινο τσάι (αναστολή καρκινογένεσης μέσω πολυφαινολών), η ντομάτα (μέσω καρωτινοειδών) και τα λαχανικά που έχουν σταυρωτά φύλλα όπως μπρόκολο και κουνουπίδι.
Τη μεγαλύτερη τροχοπέδη σε έναν καρκινοπαθή όσον αφορά στη διατροφή του, είναι η αδυναμία που προκύπτει να καταναλώσει αρκετή τροφή και άρα αρκετές θερμίδες με κίνδυνο τη καχεξία. Αυτό συμβαίνει και για οργανικούς (διαρροϊκές κενώσεις, έμετοι), αλλά και για ψυχολογικούς λόγους (φόβος- άγχος, κατάθλιψη). Κατ ’επέκταση, το περιβάλλον ενός καρκινοπαθή θα πρέπει να δημιουργεί ένα ευχάριστο περιβάλλον γεύματος, να ενθαρρύνουν τον ασθενή να προτείνει τροφές της αρεσκείας του και να μη πιέζει τον ασθενή να φάει, καθώς αυτή η πρακτική (συνηθισμένη στην Ελληνική οικογένεια) μπορεί να επιδεινώσει την ανορεξία του.