Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς μόνος.
-Μεγαλώνεις του έλεγε η μάνα του.
-Δεν έχει σημασία, απαντούσε αυτός.
-Το βασίλειο χρειάζεται διάδοχο.
-Δεν έχει σημασία.
Και σημασία δεν έδινε σε καμιά προτροπή, σε κανένα προξενιό. Μέχρι που ένα πρωί, χαράματα, βλέπει από μακριά μια γυναίκα να περπατάει στη δημοσιά με ένα δισάκι στον ώμο. Στέλνει τους φρουρούς, την φέρνουν μπροστά του.
-Πως σε λένε; την ρωτάει
-Σημασία, του απαντάει αυτή.
-Από πού έρχεσαι;
-Από έναν χωριό ασήμαντο.
-Και που πηγαίνεις;
-Κάπου που έχει σημασία.
-Δεν επιτρέπεται να περάσεις τα σύνορα χωρίς την έγκρισή μου.
-Έχει σημασία για εσένα να δίνεις την έγκρισή σου;
-Και βέβαια. Τι βασιλιάς θα ήμουν αλλιώς;
-Τότε θα νιώθεις πάντα μόνος, εκτός κι αν δεν έχει σημασία.