Της διακαιοσύνης ήλιε νοητέ 

και μυρσίνη εσυ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη

 λησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά

στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά 

στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Της Ασίας αν αγγίζει απο τη μιά 

της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά
στον αιθέρα στέκει να 

 και στη θάλασσα μόνη της!

Και δεν είναι μήτε ξένου λογισμός 

και δικού της μήτε αγάπη μια
μονο πένθος αχ παντού 

και το φως ανελέητο!

Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό

τα γυρίζω π'ισω απ' τον Καιρό
τους παλιούς μου  φίλους καλώ 

με φοβέρες και μ' αίματα!

Μα 'χουν 'ολα τα αίματα ξαντιμεθεί κι οι φοβέρες αχ λατομηθεί
και στον έναν ο άλλος μπαίνουν ενάντιον οι άνεμοι!

Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ  και μυρσίνη εσύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου !

Οδυσσέας Ελύτης