Κάποτε ήταν ένας πανέμορφος κήπος με πανέμορφα λουλούδια δένδρα και μικρά φυτά θάμνοι.
Τα είχε όμορφα καμωμένα ένας πονεμένος άνθρωπος με πολύ αγάπη.
Η φύση έκανε τη δουλειά της με το να τα τρέφει με το νερό κι τη γη της. ο άνθρωπος έβαζε την αγάπη το μεράκι κι τη δημιουργικότητα του.
Τα είχε όμορφα καμωμένα ένας πονεμένος άνθρωπος με πολύ αγάπη.
Η φύση έκανε τη δουλειά της με το να τα τρέφει με το νερό κι τη γη της. ο άνθρωπος έβαζε την αγάπη το μεράκι κι τη δημιουργικότητα του.
Ένας άνθρωπος άκουσε για τον όμορφο κήπο κι θέλησε να τον δει από κοντά.
Πήγε κι τον θαύμασε με δέος έλεγε κι ξανάλεγε μα τι παράδεισος είναι τούτος.
Ο άντρας γεύτηκε από κάποια δένδρα ώριμους καρπούς που είχε πάνω. Μύρισε τα λουλούδια θαύμασε τα ζωύφια που πετούσαν γύρο παιχνιδιάρικα.
Πήγε να πιάσει ένα λουλούδι κι τότε ένα αγκάθι του τρύπησε το χέρι.
Άρχισε ξαφνικά ο άνθρωπος να φωνάζει κι να βρίζει τον όμορφο κήπο να ποδοπατά τα όμορφα άνθη κι να βρίζει αυτόν που είχε φτιάξει τον κήπο .
Τότε ο πονεμένος γλυκός άνθρωπος του είπε γιατί τόσο “εύκολα” ξέχασες τα όμορφα όπου είδες κι είπες για τούτο το κήπο; για ένα τόσο δα άσχημο πραγματάκι σκόρπισες στον αέρα τόσα όμορφα που είδες και γεύτηκες;
Αναρτήθηκε από markos marpanou