Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε ένας άνθρωπος, του οποίου του άρεσαν τα ταξίδια γιατί ήθελε να γνωρίζει συνεχώς νέο κόσμο να συνεργάζεται μαζί τους και να μαθαίνει ή να τους μαθαίνει νέα πράγματα και νέες συνήθειες…
Σε ένα από τα ταξίδια του έτυχε το εξής φοβερό. Περπατούσε για ώρες μέσα σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, μέσα σε χιονοθύελλα, προσπαθώντας να φτάσει σε ένα χωριό όπου θα μπορούσε να περάσει αυτήν τη δύσκολη νύχτα. Με τα πολλά, φτάνει στο χωριό και άρχισε να ψάχνει την πλατεία του. Περνώντας μέσα από τα σοκάκια του χωριού, έβλεπε πίσω από τις κουρτίνες φιγούρες ανθρώπων να τον κοιτούν, αλλά κανείς δεν τραβούσε τις κουρτίνες για να εμφανιστεί και να χαιρετήσει τον ταξιδιώτη… απλά οι πιο τολμηροί άνοιγαν τα παράθυρα, μόνο και μόνο για να κλείσουν επιδεικτικά τα παντζούρια. Γεμάτος απορίες αλλά όχι απογοήτευση ο φίλος μας, τελικά φτάνει στην πλατεία του χωριού και εκεί του έρχεται μία τρομερή ιδέα… αφού πεινούσε και κρύωνε έπρεπε να πείσει τους δύσπιστους χωρικούς για τις καλές προθέσεις του.
Μαζεύει λοιπόν ξύλα και ανάβει πρόχειρα μία φωτιά. Πάνω στη φωτιά ακουμπάει του τσουκάλι του, έχοντας τοποθετήσει μέσα μία μεγάλη χιονόμπαλα, για να λιώσει και να γίνει νερό… και μία μεγάλη… Πέτρα! Μία γριούλα που τον κρυφοκοιτούσε πίσω από τις κουρτίνες του σπιτιού της, δεν αντέχει και βγαίνει έξω για να δει από κοντά τι «μαγείρευε» ο ταξιδιώτης…
-Καλησπέρα…
-Καλησπέρα καλή μου κυρία… τι μπορώ να κάνω για σένα;
-Να, ήθελα να δω τι μαγειρεύεις…
-Ααα… μαγειρεύω μία ωραία πετρόσουπα….
-Και τι έχει μέσα αυτή η πετρόσουπα;
-Να… έχει, νερό… και μία πέτρα….αλλά εάν είχα και λίγο σέλινο . θα γινόταν ακόμη πιο νόστιμη….
-Νομίζω έχω εγώ λίγο σέλινο στο σπίτι μου… θα πάω να φέρω…
Έτσι κι έγινε… η καλή γριούλα πήγε έφερε σέλινο το έκοψαν και το πετάξανε μέσα στη σούπα…
(το ίδιο έγινε και με τους άλλους χωρικούς του χωριού… ο ένας έφερε καρότα, ο άλλος κριθάρι, η άλλη κρέας, ο άλλος κρεμμύδια, πατάτες, λεμόνι, αλάτι, πιπέρι… κλπ)
Και έτσι έκατσαν όλοι μαζί στην πλατεία του χωριού και έφαγαν την πιο νόστιμη πετρόσουπα του κόσμου.