Πριν από πολλά χρόνια σε μια μικρή Μεσοδυτική κοινότητα έπεσε μεγάλη ξηρασία. Το τοπικό συμβούλιο κάλεσε όλους σε προσευχή, με την ελπίδα ότι μια γενική συμμετοχή θα προκαλούσε μιαν ομαδική προσευχή για να βρέξει. Κάποιος πήγε εκεί μαζί με το γιό του. Την ώρα που καθένας προσευχόταν, το παιδάκι σηκώθηκε και τράβηξε τον πατέρα του απ’ το πουκάμισο ρωτώντας τον, «Μπαμπά, τι κάνουν όλοι αυτοί εδώ ;». Εκείνος του εξήγησε ότι καθένας τους προσεύχεται για να βρέξει, και ξαναβυθίστηκε στην προσευχή του. Το παιδάκι ξανακύτταξε τριγύρω του για λίγα λεπτά κι απόρησε. Ξανατράβηξε απ’ το πουκάμισο τον πατέρα του και τον ρώτησε, «Καλέ μπαμπά, αφού καθένας ήρθε εδώ για να προσευχηθεί για να βρέξει, γιατί κανείς τους δεν κρατάει ομπρέλλα ;»
Οταν τα παιδιά ζητούν κάτι, το προσμένουν. Και συνήθως το παίρνουν. Οι περισσότεροι από τους ενήλικες είναι πιό προσγειωμένοι και δεν διαθέτουν τη νεανική προσδοκία.
Η προσδοκία είναι αληθινή πίστη. Οταν πιστεύετε πραγματικά, τότε αυτό που ζητάτε θα το πάρετε. Μόνη η ελπίδα δεν το κατορθώνει, ενώ η πίστη με την προσδοκία το πετυχαίνει. Οταν επιζητάς κάτι, δόμησε την πίστη και την πεποίθηση ότι είναι κιόλας δικό σου, και είναι πολύ βέβαιο ότι θα το έχεις. Θα το προσελκύσεις προς εσένα τόσο σίγουρα όσο το γεγονός ότι με την αυγή έρχεται και το φως.
Michael Angier
Μετάφραση : Μάνος Νομικός