Όταν ήμουν νέος και η φαντασία μου δεν είχε όρια, ονειρεύτηκα να αλλάξω τον κόσμο. Καθώς μεγάλωνα και ωρίμαζε ο νους μου, ανακάλυψα ότι ο κόσμος δε θα άλλαζε, έτσι περιόρισα κάπως τις βλέψεις μου και αποφάσισα να αλλάξω μόνο τη χώρα μου. Και αυτή όμως φάνηκε επίσης σταθερή. Καθώς πλησίαζα τα χρόνια της δύσης μου, σε μία τελευταία απελπισμένη προσπάθεια, συμβιβάστηκα να αλλάξω μόνο την οικογένειά μου, τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, αλλά αλίμονο, αυτοί δεν ήθελαν με τίποτα. Και τώρα, καθώς κείτομαι στο νεκροκρέβατό μου, ξαφνικά συνειδητοποιώ: Αν είχα αλλάξει μόνο τον εαυτό μου πρώτα, έπειτα, με παράδειγμα εμένα, θα είχα αλλάξει την οικογένειά μου. Με τη δική τους έμπνευση και ενθάρρυνση, θα ήμουν ικανός να βελτιώσω τη χώρα μου και, ποιος ξέρει, μπορεί να είχα αλλάξει και τον κόσμο ακόμα.
Χαραγμένο στο μνήμα ενός Αγγλικανού Επισκόπου στο Westminster Abby
(1100 μ.Χ.)
” Συνειδητά ή ασυνείδητα, κάθε ένας από εμάς προσφέρει κάποια υπηρεσία ή κάτι άλλο. Αν καλλιεργήσουμε τη συνήθεια να εκτελούμε αυτήν την υπηρεσία από πρόθεση, η επιθυμία μας για υπηρεσία σταθερά θα γίνει δυνατότερη και θα διακρίνουμε όχι μόνο τη δική μας ευτυχία, αλλά και αυτή του κόσμου σε ευρύτερο πεδίο”.
Γκάντι