Μ’ αρέσει η σκέψη πως την ημέρα που γεννιέται κανείς, του χαρίζουν τον κόσμο σαν δώρο γενεθλίων.
Ένα υπέροχο κουτί με εξαίσιες κορδέλες!
Μερικοί δεν κάνουν τον κόπο ούτε τις κορδέλες να λύσουν, όχι ν’ ανοίξουν το κουτί.
Κι όσοι το ανοίγουν περιμένουν να βρουν μέσα μόνο το Θαύμα, την Ομορφιά, την Ευτυχία. Ξαφνιάζονται που υπάρχει στη Ζωή και ο Πόνος και η Απελπισία, η Μοναξιά και η Σύγχυση.
Κι όμως είναι όλα μέρος της Ζωής.
Δεν ξέρω για σας όμως εγώ δεν θέλω να χάσω τη ζωή.
Θέλω να μάθω το κάθε πραγματάκι που έχει μέσα το κουτί.
Αυτό το μικρό κουτί λέγεται Πόνος.
Τι να κάνουμε, δικό μου είναι κι αυτό, θ ανοίξω λοιπόν τον Πόνο και θα γνωρίσω τον Πόνο.
Κι αυτό το μικρό
πακετάκι λέγεται Μοναξιά.Ξέρετε τι συμβαίνει όταν ανοίγω το πακετάκι που λέγεται Μοναξιά;
Γνωρίζω τη Μοναξιά.
Κι όταν μου λες ”Νοιώθω μοναξιά”, μπορώ να καταλάβω λιγάκι τη Μοναξιά σου και μπορούμε να καθίσουμε μαζί και να κρατήσουμε ένας το μοναχικό χέρι του αλλού.
Θέλω να τα γνωρίσω όλα τα πράγματα μέσα στο κουτί.
Γιατί ξέρω ότι έτσι θα γνωρίσω και την Ευτυχία.
Βρίσκεται εκεί και θα τη βρω.
Ξέρω ότι μπόρεσα να μετατρέψω τον Πόνο σε Χαρά.
Κι εσύ μπορείς να το κανείς αυτό.
Μπόρεσα να πάρω την Αγωνία και να την κάνω Αλήθεια.
Κι εσύ μπορείς να το κανείς αυτό.
Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να το κάνω εγώ και να μη μπορείς να το κανείς εσύ.
Ότι μπορώ εγώ το μπορείς κι εσύ.
Και πολλά πράγματα μπορείς να τα κανείς καλύτερα.
Αν δεν τα έχεις, δεν είναι γιατί δεν τα έχεις.
Είναι γιατί δεν προσπαθείς γι αυτά.
Βρίσκονται εδώ και είναι δικά σου.
Έχουμε τη μαγική ικανότητα να μετατρέψουμε την Απελπισία σε Ελπίδα.
Μπορούμε να σκουπίσουμε τα Δάκρυα και να τα αντικαταστήσουμε με Χαμόγελα.
