Κλείστε τα μάτια και προσπάθηστε να φανταστείτε ότι είστε στην έρημο χωρίς νερό εδώ και λίγες μέρες …
περπατάτε με τα πόδια και η καυτή άμμος σας έχει πληγώσει…
το βράδυ η παγωνιά της ερήμου σας τρυπάει…
σας πονάει… και σκέφτεστε… αύριο πάλι τα ίδια… μα συνεχίζετε…
Μπορείτε να το δείτε;
 Μπορείτε να νιώσετε τον ήλιο να σας καίει … να εξαντλήστε από όλα αυτά;
Η ιστορία συνεχίζει…
εκεί που εξαντλήστε τελείως και καμμένοι και κατάκοποι λυγίζετε , γονατίζετε και αποφασιζετε να μην υποφέρετε άλλο…
δεν έχετε άλες δυνάμεις … τα χείλη σας ξεράθηκαν έσκασαν.. δεν το αντέχετε πια….
Εκείνη την στιγμή λοιπόν μιά αόρατη δύναμη σας σηκώνει λίγο ψηλά και σας βοηθά να δειτε πίσω απο ένα αμμόλοφο….λίγα μέτρα πιο πέρα απο εσας!
Σας θυμίζει να κοιτάξετε προς τα εκεί και με δισταγμό και φόβο … κοιτάτε!
Τι φαντάζεστε ότι βλέπετε… Τι θα θέλατε να δειτε σε αυτή την κατάσταση… καμμένοι, γδαρμένοι, πονεμένοι;
…..
Βλέπετε μια όαση !!!
με νεράκι και μπόλικη σκιά….
έχει και φαγητό … και ρούχα να αλλάξετε.
Την βλέπετε;
Τότε η δύναμη σας αφήνει εκεί ακριβώς που σας πήρε.
Τώρα τι κάνετε;;
 Μένετε εκεί ανήμποροι … απελπισμένοι;
Μάλλον … μαζεύετε τα κομμάτια σας και με αφόρητο πόνο τραβάτε το δρόμο προς την όαση.
Και όταν φτάνετε εκεί…
μήπως ξεχνάτε τον πόνο;
 την απελπισία, την παγωνιά;
 ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.
Αυτός ποτέ δεν ξεχνιέται…
μπορεί να τον θυμάστε σαν φίλο σε λίγα χρόνια…
 μπορεί να τον θυμάστε και ως εχθρό…
Τι σημασία έχει… εσείς το ζήσατε … εσεις το ζείτε…
και ξεδιψάτε …. αλλάζετε ρούχα … ξεκουράζεστε !!!




Οταν Πνιγόμαστε και απελπιζόμαστε, ας αφήσουμε τον χρόνο να μας δείξει αν υπάρχει η όαση…
Η όαση δεν είναι η λήθη… ο πόνος δεν ξεχνιέται…
‘Ομως η όαση είναι κάπου εδώ κοντά μας….