Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους…
“Το πρώτο έλεγε:
“ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ”
“Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν.
Πιστεύω ότι δεν μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!”
…κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήνει ολοκληρωτικά…
Το δεύτερο είπε:
“ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΣΤΗ”
“Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα,
κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμένο…”
…μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του
και το έσβησε….Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί,
με τη σειρά του είπε:“ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ”
“Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω
να παραμένω αναμμένο.Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι.
Έπαψαν πιά να ελπίζουν…”
…και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει…
Ξαφνικά…
Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:
“Μα τι κάνετε; !!
Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα, εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!”
…και ξέσπασε σε δάκρυα…
Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνοια:
Όσο θα είμαι εγώ αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά…”
“ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΑΠΗ”
…με μάτια
και ξανάναψε όλα τα άλλα…
