Ήταν ένα μικρό κορίτσι που κάθε βράδυ κοίταζε τ’ αστέρια. Όταν έχανε κάποιο, άρχιζε να τα μετράει, κι ας φώναζε η μητέρα της ότι αυτό δεν είναι σωστό.
Τ’ αστέρια τής έκαναν την καλύτερη παρέα και κάποιες φορές κατέβαιναν και έπαιζαν με τα δάχτυλά της.
Άλλες πάλι, φορούσε τ’άστρα στα μάτια της για να δει τον κόσμο αλλιώς. Και ο κόσμος της άλλαζε, γινόταν λαμπερός & πολύχρωμος.
Το μικρό κορίτσι μεγάλωνε και ήταν πολύ μόνη όταν δεν ήταν νύχτα. Όλοι θεωρούσαν ότι το μικρό κορίτσι που κοίταζε τ’ αστέρια ήταν πολύ παράξενο.
Και το κορίτσι περίμενε να έρθει η νύχτα ξανά, να βρεθεί κοντά στ’αστέρια της.
Τα χρόνια περνούσαν και το κορίτσι περίμενε να βραδυάσει για να είναι χαρούμενο. Το κορίτσι έγινε γυναίκα και πια, δεν είχε ελεύθερο χρόνο. Έπρεπε να δουλέψει. ..
Κάθε μέρα έβλεπε οθόνες και νούμερα. Και τα μάτια της σιγά σιγά στρογγύλεψαν και μίκρυναν. Αναγκάστηκε να φορέσει γυαλιά και πια τα αστέρια όταν κατέβαιναν να της κάνουν παρέα δεν έβρισκαν τα μάτια της. Τα γυαλιά της τα φορούσε πάντα. Τα έβγαζε μόνο όταν κοιμόταν.
Ένα βράδυ ένα μικρό αστεράκι αποφάσισε να την ξυπνήσει. Κατέβηκε στο πρόσωπό της και πήρε φωτιά. Η γυναίκα άνοιξε τα μάτια της νιώθοντας τη ζέστη. Παραξενεμένη κοίταξε το μικρό αστέρι που καιγόταν και θυμήθηκε τις νυχτιές που ήταν χαρούμενη. Το μικρό αστέρι καιγόταν για κείνη…
-Θα το κάνεις αυτό για μένα; Ρώτησε η γυναίκα… Θα καείς για να μου θυμίσεις τις νύχτες που ήμουν χαρούμενη;
-Θα έκανα τα πάντα για να δω ξανά αστέρια στα μάτια σου, είπε αυτό.
Ένα δάκρυ κύλησε κι έσβησε τη φωτιά του μικρού αστεριού. Και τότε, το αστεράκι σκαρφάλωσε πάλι στα μάτια της.
Την επόμενη μέρα η γυναίκα πήγε στη δουλειά με καλυμμένο το μάτι.
Και τις νύχτες κοιτούσε τον ουρανό με τ’αστερένιο της μάτι…