Ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί μία από τις πιο συνηθισμένες παθήσεις του ανθρώπου και θεωρείται σύνδρομο το οποίο χαρακτηρίζεται από σχετική ή απόλυτη έλλειψη ινσουλίνης με συνέπεια τη διαταραχή του μεταβολισμού των υδατανθράκων, των πρωτεϊνών και των λιπών. Κατηγοριοποιείται σε ινσουλινοεξαρτώμενο (νεανικό) διαβήτη (τύπος Ι) και στον μη-ινσουνινοεξαρτώμενο (ενήλικου τύπου) διαβήτη (τύπος ΙΙ), ο οποίος είναι και πιο συχνός, καθώς επηρρεάζεται από γενετικούς αλλά και περιβαλλοντικούς παράγοντες (πχ. παχυσαρκία, κύηση, κίρρωση του ήπατος, στρες, λοιμώδη νοσήματα κτλ..). Η παχυσαρκία με τις αυξημένες απαιτήσεις της σε ινσουλίνη αποτελεί τον εξωγενή εκλυτικό παράγοντα που είναι υπεύθυνος για την εκδήλωση του διαβήτη.

Διατροφική Αντιμετώπιση: Η κλασσική τακτική του περιορισμού πρόσληψης υδατανθράκων αποτελεί τη πιο γνωστή μέθοδο για την αντιμετώπιση του διαβήτη, αλλά έρευνες έδειξαν ότι παρότι οι υδατάνθρακες έχουν τη μεγαλύτερη μεταγευματική επίδραση στα επίπεδα γλυκόζης του αίματος, φαίνεται πως και άλλοι παράγοντες, όπως η συνολική πρόσληψη ενέργειας, επηρεάζουν το επίπεδο γλυκαιμίας, καθώς και το είδος των υδατανθράκων. Ως συνέπεια των πολυάριθμων ερευνών, ο τύπος διατροφής που πιθανότερα μπορεί να αντιμετωπίσει τη μάστιγα του διαβήτη πρέπει:

• Να παρέχει ενέργεια ανάλογη με τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου ατόμου
• Να είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε αλάτι
• Να μην είναι υπερβολικά πλούσια σε πρωτεΐνες (~30% ημερήσιας πρόσληψης)
• Να περιέχει αυξημένα επίπεδα φυτικών ινών (~20-30gr ημερησίως)
• Να παρέχει μια σχετικά υψηλή αναλογία ευαπορρόφητων υδατανθράκων
• Να παρέχει αναλογικά λιγότερο λίπος και κυρίως μικρά ποσά κορεσμένων λιπαρών οξέων (ζωϊκά).